Ból z lawendą w tle.

„Zabawa w chowanego”, to film, który poruszył mnie do głębi. Wstrząsająca historia kolejnych ofiar księdza- pedofila. Ale, wstrząsnęły mną także próby bezustannego ukrywania prawdy i sprawców przestępstw. Dopuszczają się tego ludzie Kościoła, we współpracy z organami Państwa.

Kiedy byłam dzieckiem, bardzo lubiłam bawić się z moimi rówieśnikami. Wolałam, jednak takie zabawy, które nie wymagały ode mnie zbyt wiele ruchu. Z tego też powodu, nie lubiłam zabawy w tak zwanego „Berka”, nie przepadałam za zabawami z piłką. Nie lubiłam też zabawy „W chowanego”, do momentu, gdy nie odkryłam, że, jak dobrze się schowam, to mogę długo siedzieć w jednym miejscu, zanim znajdą mnie inne dzieci. Taka mała strategia. Dziś, z perspektywy dorosłego człowieka wiem, że strategia ukrywania się, ukrywania prawdy lub zamiatania problemu pod dywan, nie ma nic wspólnego z zabawą. Choć, również wiąze się ze strategią.

Film Braci Sekielskich-„Zabawa w Chowanego”https://www.youtube.com/watch?v=T0ym5kPf3Vc mocną mną wstrząsnął. Robiłam przerwy w oglądaniu. Myślę, że nie jestem jedyną, którą targały emocje. Tragedia dzieci, która stała się tragedią młodych mężczyzn. Mogłabym, jako pedagog, zacząć tu pisać o tym, jak ogromną traumę przeżywa regularnie gwałcone dziecko. Dziecko, które z tą traumą wchodzi w dorosłość, niosąc ją przez całe życie. Zwłaszcza, że prywatnie i zawodowo miałam kontakt z dorosłymi, zgwałconymi w dzieciństwie. Często, jest to nie tylko kwestia bolesnej pamięci, ale także nieodwracalnego, emocjonalnego spustoszenia, uniemożliwiającego normalne życie. Komentarze i opinie, zostawię, jednak psychologom. Bo, obrzydliwe przekonanie o własnej bezkarności, bierność dążenie do ukrywania prawdty, wstrząsnęly mną równie mocno, jak historia ofiar. Biskup, któremu prokuratura wydaje akta sprawy księdza- pedofila. Tylko po to, by sprawę dalej tuszował.https://polskatimes.pl/zabawa-w-chowanego-nowy-film-braci-sekielskich-prymas-polski-zawiadamia-stolice-apostolska-komentarze/ar/c1-14974208 Prymas Polski, Wojciech Polak, powiedział: :”Film „Zabawa w chowanego”, który obejrzałem pokazuje, że nie dochowano obowiązujących w Kościele standardów. Mam na myśli sposób traktowania pokrzywdzonych i ich rodzin, brak podjęcia odpowiednich działań w wyniku otrzymanych informacji o wykorzystywaniu seksualnym dzieci przez księdza, czyli nie wypełnienie obowiązków nałożonych na przełożonego przez prawo kościelne”. Zawiadamia Stolicę Apostolską, dzwoni do ofiar, proponując konkretne wsparcie. Tak być powinno. Pytam, jednak, co wyniknie z tych działań na dłuższą metę? Jak, Kościół zamierza się oczyścić i zadośćuczynić wszystkim ofiarom księży – pedofilów, skoro wciąż stara się ukrywać fakty? Kiedy, wreszcie, zachowa się, jak Chrystus, który brzydząc się grzechem, nigdy nie odrzucił człowieka? Nie przekonują mnie słowa Prymasa Polski. Chyba po raz pierwszy, odkąd pamiętam. Jestem katoliczką i kocham mój Kościół,bo zbudował Go Jezus. Ale, Pan budował na prawdzie, nie na okrągłych stwierdzeniach. Co, w sprawie pedofilii w Kościele zmieniło się przez rok, od czasu premiery „Tylko nie mów nikomu”https://www.youtube.com/watch?v=T0ym5kPf3Vc„Ścigamy sprawców, również po to, by stanąć po stronie dobrych księży”- mówi Prymas. Ja, myślałam, że akcenty Kościół inaczej rozkłada. Bo, chciałabym usłyszeć, że ścigamy sprawców przede wszystkim po to, by stanąć po stronie ofiar.

Od dawna nie podoba mi się niebezpieczny związek Kościoła z prokuraturą. Także Kościoła z całą partią rządzącą. To kolejny dowód na to, jak potrzebny jest rozdział Państwa od Kościoła. I kolejny dowód na ohydę PIS-u, które, jak żadna inna partia wczweśniej, nie uwypukliło tej potrzeby tak mocno. Nie przekonują mnie piękne słowa o uczciwych księżach, tych z powołaniem. Znam ich sporo. Dzięki Bogu! Ale, ofiary miały mniej szczęścia i nie wszyscy mają w sobie tyle wiary, ile jeden z gwałconych braci, a zarazem, jeden z bohaterów filmu. Dziś 18 maja -100. rocznica urodzin Jana Pawłą II, którego kocham, jak Kościół, choć liczę się z tym, że on także wiedział o pedofilii w swoim otoczeniu, o lawendowej mafii,https://film.wp.pl/lawendowa-mafia-zabawa-w-chowanego-homolobby-sekielski-6511129436702849a ,która wszelkie obrzydlistwa skrzętnie ukrywa. Czy Papież -Polak zdawał sobie sprawę ze skali problemu. Myślę, że nie. Możliwe, że wiele, także przed nim, ukrywano. Co, nie zmniejsza skali zła. Brak działań, zmierzających do oczyszcenia definitywnego, próba odwracania wzroku, zamykania uszu, tuszowania spraw i odmawiania odszkodowań ofiarom, położy się cieniem na Kościele na długie lata. Trzeba też pamiętać, że poza sądem ludzkim, istnieje także ten Boży.

Polska potrzebuje stanowczego głosu Kościoła?

Kościół, głoszący Chrystusa nie zajmuje się polityką, jest powszechny, mówi o miłości Boga do człowieka i miłości bliźniego, o Prawdzie. Dlaczego, więc w polskim Kościele, Najświętrzej Ofierze Chrystusa nierzadko towarzyszą kazania częściej przypominające agitację polityczną, niż głoszenie Ewangelii ? Dlaczego, owa agitacja mylona jest z prawem do moralnej oceny sytuacji politycznej? Dlaczego, tam, gdzie potrzebny jest zdecydowany głos Kościoła, słychać go nie dość wyraźnie?

Kościół(…) w żaden sposób nie utożsamia się z żadną wspólnotą polityczną, ani nie wiąże się z żadnym systemem politycznym(…)Wspólnota polityczna i Kościół, są w swoich dziedzinach niezależne i autonomiczne (…) Kościół winien mieć jednak zawsze i wzsędzie prawdziwą swobodę w głoszeniu wiary(…) a także w wydawaniu oceny moralnej, nawet w kwestiach, dotyczących spraw politycznych, kiedy domagają się tego podstawowe prawa osoby lub zbawienie dusz, stosując wszystkie i wyłącznie te środki, które zgodne są z Ewangelią. (Sobór Watykański II; Gaudium et spes. za: Tygodnik Powszechny nr 22./2017).

W świetle tych zapisów nie wolno mi milczeć wobec głosów, krytykujących rozdział Kościoła od państwa, nie mogę godzić się na postawy niektórych księży i biskupów, którzy udostępniając kościelną przestrzeń dla polityków, a co gorsza- głównie dla polityków jednej partii, przyczyniają się do ugruntowania jej nieograniczonej władzy, a tym samym do ograniczenia autonomii Osoby i ochrony jej praw przez państwo. Wszystko to ma miejsce, gdy niedzielne kazania częściej nawiązują, nie tyle do oceny sytuacji politycznej, co do poparcia jedynie słusznej politycznej opcji. Gdy Ewangelia, która winna być w centrum rozważań, staje się tłem dla wygłaszanych przez księży poglądów. Wszystko to ma miejsce również wtedy, gdy Kościół nie dość dobitnie mówi o prawach człowieka w kontekście poszanowania trójpodziału władzy- w interesie wolności Osoby. Tu nie mogę nie zauważyć także częstego pomijania przez wielu księży kwestii szacunku do Konstytucji, zakazu jej łamania i patriotyzmu, który winien być dziś rozpatrywany nieco szerzej – nie tylko w odniesieniu do kultywowania pamięci o narodowych bohaterach. Brakuje mi także stanowczego głosu Kościoła w sprawie miejsca i roli Polski w Unii Europejskiej. Ten głos słyszałam w 2004 roku. Czemu dziś przycichł?? Bo Polak jest też Europejczykiem. Bo Unia nie jest naszym wrogiem, bo jesteśmy jej pełnoprawnym Członkiem, bo współczesny patriotyzm, to także poszanowanie dla prawa unijnego. Unia Europejska jest wspólnotą państw. Każda wspólnota przynosi wszystkim jej członkom korzyści, ale czasem- dla dobra ogólu- jednostka lub państwo musi zrezygnować z partykularnego interesu. Czemu Kościół nie mówi, jak zły i wyimaginowany, często też infantylny jest podsycany przez władzę strach przed Unią? Czemu Kościół tak rzadko przywiołuje teksty Jana Pawła II, który popierał akces Polski do UE, który mówił o szacunku i trójpodziale władzy. Czemu Kościół dziś nie edukuje w kwestii dobra wspólnego, jakm jest państwo i odpowiedzialność za nie? Czemu nie mówi głośno o tym, co oczywiste? Milczenie, a zwłaszcza nienazywanie rzeczy po imieniu, też może przyczyniać się do pogłębiania konfliktów i podziału społecznego. Rolą, zaś Kościoła jest budowanie jedności i głoszenie Prawdy: Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi. (Mt. 5, 37).

Źródła:

http://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=248

Sobór Watykański II; Gaudium et spes. za: Tygodnik Powszechny nr 22./2017.

https://opoka.org.pl/biblioteka/I/IK/pysklo_2011_prawa_czl.html