Współcześni ludzie żyją w coraz większym hałasie. Ruch uliczny, dzwoniące w torbach i plecakach telefony, głośna muzyka, reklamy. To tylko niektóre czynniki, skutecznie zagłuszające ciszę. Ciszę, której człowiek bardzo potrzebuje, i przed którą stara się uciec…w jeszcze większy hałas.
Mnóstwo spraw: praca, dom, dzieci, zakupy, niezapłacone rachunki. A do tego jeszcze te codzienne korki na ulicach. I znów nie ma czasu. Dzień podobny do dnia. W ciągłym biegu, z przekonaniem, że odpoczynek to luksus dla wybranych. W pośpiechu czytana gazeta. Rzadziej książka- na tę trzeba mieć przecież ten cenny czas. Tylko gdzie on się, właściwie podział? Skąd wziąć chwilę wytchnienia, refleksji, może nawet zadumy nad człowieczym losem? Jak odnaleźć w sobie ciszę? Najpierw, trzeba zadać inne pytanie: Po co jej, w ogóle szukać? Mało kto przyzna, że ciągłe zatroskanie i niemal bezustanna gonitwa, to idealny pomysł na życie. Większość ludzi twierdzi, że odpoczynek jest bardzo ważnym elementem ich egzystencji. Znacznie gorzej z praktyką. Tymczasem, odpocznienie to nowy początek, nowa szansa, okazja do zebrania nowych sił. Ale, ów nowy początek bardzo często związany jest z ciszą. Ciszą, w której człowiek odkrywa samego siebie, swoje najgłebsze pragnienia, ale także ból i porażki, zepchnięte często w najskrytsze zakamarki własnej pamięci. Może właśnie dlatego wielu ludzi woli hałas, nie wiedząc, że cisza jest szansą na rozwój, na zmianę i nową rzeczywistość. Rzeczywistość, która rodzi się dzięki stawaniu w prawdzie, prawdzie o sobie samym. Trzeba ogromnej odwagi i niemało pokory, by tę prawdę przyjąć: Jeżeli trwacie w nauce mojej, jesteście prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli (J.8,31-32)- powiedział Jezus, który dwa tysiące lat temu umierał na krzyżu- wtedy znaku hańby i pogardy. Król Świata wziął na siebie nasze winy: On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu (2 Kor 5,21). Wzgardzony i wyszydzony przez ludzi. Grzechy ludzkośći, które Go przygniotły, sprawiły, że nawet przez Ojca czuł się opuszczony. Dramat Boga-Człowieka, który umiera w samotności. Przegrał? Przecież po Wielkim Piątku- czasie Męki i Śmierci Chrystusa, następuje cisza Wielkiej Soboty. Pan, Stwórca Wszechświata leży w grobie. To już koniec? Wystarczy na chwilę się zatrzymać, by w ciszy Grobu, także w swojej parafii, człowiek usłyszał odpowiedź: JA JESTEM ZMARTWYCHWSTANIEM i ŻYCIEM. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. (J 11,25) 9. Jego Grób okazał się pusty, bo niewysłowiona Męka i Śmierć doprowadziły do radości Niedzieli Zmartwychwstania.
Święta Wielkiej Nocy, to coś więcej niż spotkanie przy zastawionym stole, czy czas weekendowych wyjazdów. Chrystus żyje! Właśnie w tym czasie przychodzi do każdego osobiście- z szansą na to, by każdy patrzył na siebie i innych Jego oczami. Oczami, w których jest nieskończona miłość. Oddał życie. To szansa na odrodzenie, na nowy początek: Mając więc arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla [uzyskania] pomocy w stosownej chwili (Hbr 4,14-16)